Vos ego, milites, non eo solum animo, quo contra alios hostes soletis, velim cum Carthaginiensibus pugnare, sed cum indignatione quadam atque ira, veluti si servos videatis vestros arma ferentes contra domus vestras. Licuit ad Erycem clausos eos fame interficere, licuit victricem classem in Africam traicere atque intra paucos dies sine ullo certamine Carthaginem delere: veniam dedimus precantibus, eos emisimus Eryce ex obsidione, pacem cum victis in Africa fecimus. Quamquam clementes fuimus, furiosum iuvenem sequentes, ad oppugnandam patriam nostram veniunt. Atque utinam pro decore et dignitate tantum, non pro patriae salute certaremus! Non de possessione Siciliae ac Sardiniae, de quibus quondam cum illis decertavimus, sed pro Italia ipsa, pro coniugibus et liberis, nunc vobis est pugnandum. Nec nobis est alius a tergo exercitus qui, si nos victi erimus, hosti victori obsistat. Utinam sic esset! Quare hosti obsistamus, milites, velutsi ante Romana moenia pugnemus. Unusquisque se non corpus suum, sed coniugem ac liberos armis protegere putet, nec privatas solum agitet curas, sed identidem hoc animo reputet nostras nunc intueri manus senatum populumque Romanum.
- Latino
- Lingua Viva 2
- Versioni dai Libri di Esercizi
