His rebus comparatis, Catilina nihilo minus in proximum annum consulatum petebat: si designatus esset, facile ex voluntate Antonio usurus esse. Neque interea quietus erat, sed – quis hoc crediderit? – omnibus modis insidias parabat Ciceroni. Neque huic tamen ad cavendum dolus aut astutiae deerant. Namque a principio consulatus sui Cicero multa pollicendo per Fulviam effecerat ut Q. Curius consilia Catilinae sibi proderet; praeterea collegam suum Antonium pactione provinciae perpulerat, ne contra rem publicam sentiret; circum se praesidia amicorum atque clientium occulte habebat. Postquam dies comitiorum venit et Catilinae neque petitio neque insidiae, quas consulibus in Campo fecerat, prospere cesserunt, constituit bellum facere et extrema omnia experiri, quoniam, quae occulte temptaverat, aspera foedaque evenerant. Quid ergo ageret? Coniurationem fecit et tum vero cerneres quanta audacia ei inesset.
- Latino
- Lingua Viva 2
- Versioni dai Libri di Esercizi
