Priverno capto interfectisque iis, qui id oppidum ad rebellandum incitaverant, senatus indignatione accensus consilium agitabat quidnam de reliquis quoque Privernatibus esset faciendum. Ceterum Privernates, cum auxilium unicum in precibus restare animadverterent, ingenui et Italici sanguinis oblivisci non potuerunt: princeps enim eorum in curia interrogatus quam poenam mererentur, respondit:<>. His verbis exasperatos patrum animos inflammaverat. Sed Plautius consul, favens Privernatium causae, quaesivit qualem cum eis Romani pacem habituri essent impunitate donata. At is costantissimo vultu <>-inquit- <> Qua voce perfectum est ut victis non solum venia, sed etiam ius et beneficium nostrae civitatis daretur.
- Latino
- Versioni di Marco Porcio Catone
- Valerio Massimo
