I filosofi e la morte

Plurimorum philosophorum nihil vivere aut mori intererat, neque ullam sepulturae curam habebant: nonne Theodori, Cyrenaei philosophi non ignobilis, constantiam admiramur? Nam, cum ei Lysimachus tyrannus crucem minaretur: «Ista horribilia» inquit «istis purpuratis tuis minitare, qui semper mortem doloremque timent! Theodori autem quid interest utrum in terra an sublime in aere putescat?» Socrates quoque, cuius sapientia maximi habebatur, cum de immortalitate animorum disputavisset iamque mortis tempus urgeret, rogatus a Critone ubi sepeliri vellet: «Multam» inquit «operam, amici, frustra consumpsi! Critoni enim nostro non persuasi me hinc post mortem avolaturum esse, neque mei hic quicquam relicturum. Verumtamen, Crito, si me adsequi potueris, ibi sepelito ut tibi videbitur. Sed, mihi crede, nemo vestrum, cum hinc excessero, me consequetur». Diogenes asperior fuit, ut Cynicus, qui proici se iussit inhumatum ubicumque terrarum. Tunc amici: «Volucribusne et feris te relinquemus?» «Minime – inquit -, sed bacillum apud me ponite, ut feras abigam!» «Quomodo poteris, si nihil senties?» «Minime, igitur, mea, qui nihil sentire potero, intererit quid laniatibus ferae corpori meo faciant.»