Pulcher pavo obsônam vocem suam aegre ferebat et lusciniae invidebat propter eius suavem vocem. Saepe enim, dum luscinia in silva canit, pavo clam eius cantum audiebat et miram eius vocis suavitatem imitari volebat. Sed, cum pulcher pavo coram aliis avibus canebat, eius vox semper absôna et iniucunda sonabat, itaque ille ab omnibus irridebatur. Tum pavo, postquam crebras contumelias pertulêrat, ad Iunonem adivit et de iniusta sorte sua deploravit: «Cum luscinia canit – inquit – omnia animalia suavitate eius vocis illiciuntunr, ego autem, cum cano, risum omnium moveo». Deorum regina, quod misero animali solacium praebëre volebat, eius pulchritudinem valde laudavit, sed pavo deae respondit: «Mutä pulchritudine meä gaudëre non possum, quia ab omnibus irrideor propter absônam vocem meam!» Tum Iuno: «Natura – inquit – dotes dissimiles animalibus dedit: tibi formam, leoni vim, vulpi astutiam, cani fidelîtatem, lusciniae vocis suavîtatem. Omnia alia animalia suis dotibus contenta sunt: querela tua igîtur vana stultaque est»; denîque minacîter addîdit: «Nunc abi, nisi etiam pulchritudinem tuam perdêre vis!»
- Latino
- Maiorum Lingua A
- Versioni dai Libri di Esercizi
