Fortuna antiqua dea erat. Poetae Fortunam celebrabant, orabant, reformidabant quoque; Fortunae iram et invidiam vitabant. Fortunae igitur incolae multas aras dicabant, Romae praecipue; in aris deae victimas saepe immolabant. At Fortuna, velut luna, varia est, semper crescit aut decrescit; raro divitias, numquam vitam beatam parat. Omnino caeca est: iustitiam ignorat, misericordiae non obtemperat, inimicitiarum et aerumnarum saepe causa est, raro secunda, saepe adversa.
- Latino
- La Lingua delle Radici 1
- Versioni dai Libri di Esercizi
