Cum quidam ex Dionysii tyranni adsentatoribus, Damocles, commemoraret in sermone copias eius, opes, maiestatem dominatus, rerum abundantiam, magnificentiam aedium regiarum negaretque umquam beatiorem quemquam fuisse, «Visne igitur – inquit tyrannus – o Damocle, quoniam te haec vita delectat, ipse eam degustare et fortunam experiri meam?» Cum ille cupere dixisset, collocari iussit hominem in aureo lecto strato pulcherrimo textili stragulo, magnificis operibus picto, abacosque complures ornavit argento auroque caelato. Tum ad mensam eximia forma pueros delectos iussit constistere eosque nutum illius intuentes diligenter ministrare. Aderant unguenta, coronae, incendebantur odores, mensae conquisitissimis epulis extruebantur. Fortunatus sibi Damocles videbatur. In hoc medio apparatu fulgentem gladium e lacunari saeta equina aptum demitti iussit, ut impenderet illius beati cervicibus. Itaque nec pulchros illos ministratores aspiciebat nec plenum artis argentum nec manum porrigebat in mensam; iam ipsae defluebant coronae, denique exoravit tyrannum ut abire liceret, quod iam beatus nollet esse. Satis videtur declaravisse Dionysius nihil esse ei beatum, cui semper aliqui terror impendeat.
- Latino
- Lingua Viva 2
- Versioni dai Libri di Esercizi
