Lettera alla moglie

C. Plinius Calpurniae suae s.
[…]
Equidem nunc me et absentiae et infirmitatis tuae ratio incerta et varia sollicitudine exterret. Vereor omnia, imaginor omnia et, ut natura metuentium est, ita quae maxime abominor maxime fingo. Scribis te absentia mea non minus affici quam morbo, unumque habere solatium quod pro me libellos meos teneas, saepe etiam in vestigio meo colloces. Gratum est quod me requiris, at quid agam sine te? Utinam fortior sis et mox ad sanitatem revertaris! Invicem, etsi ego epistulas tuas lectito, eo magis ad desiderium tui accendor. Nam quamquam tuae litterae tantum habent suavitatis, tamen huius sermonibus quantum dulcedinis inest! Tu tamen frequentissime scribe, licet hoc ita me delectet ut torqueat. Vale.