Urbs antiqua fuit Tyrii tenuere coloni
Karthago, Italiam contra
Tiberinaque longe
ostia, dives opum studiisque asperrima belli,
quam Iuno fertur terris magis omnibus unam
posthabita coluisse Samo. hic illius arma,
hic currus fuit; hoc regnum dea gentibus esse,
si qua fata sinant, iam tum
tenditque fovetque.
progeniem sed enim Troiano a sanguine duci
audierat Tyrias olim quae verteret arces;
hinc populum late regem belloque superbum
venturum excidio Libyae; sic volvere Parcas.
id metuens veterisque memor
Saturnia belli,
prima quod ad Troiam pro caris gesserat Argis –
necdum etiam causae irarum saevique dolores
exciderant
animo; manet alta mente repostum
iudicium Paridis spretaeque iniuria formae
et genus invisum et rapti Ganymedis honores:
his accensa super iactatos aequore toto
Troas, reliquias Danaum atque immitis Achilli,
arcebat longe Latio,
multosque per annos
errabant acti fatis maria omnia circum.
tantae molis erat Romanam condere gentem.
Vix e
conspectu Siculae telluris in altum
vela dabant laeti et spumas salis aere ruebant,
cum Iuno aeternum servans sub
pectore vulnus
haec secum: ‘mene incepto desistere victam
nec posse Italia Teucrorum avertere regem.
quippe
vetor fatis. Pallasne exurere classem
Argivum atque ipsos potuit summergere ponto
unius ob noxam et furias Aiacis
Oilei?
ipsa Iovis rapidum iaculata e nubibus ignem
disiecitque rates evertitque aequora ventis,
illum exspirantem
transfixo pectore flammas
turbine corripuit scopuloque infixit acuto;
ast ego, quae divum incedo regina Iovisque
et
soror et coniunx, una cum gente tot annos
bella gero. et quisquam numen Iunonis adorat
praeterea aut supplex aris
imponet honorem?’
Talia flammato secum dea corde volutans
nimborum in patriam, loca feta furentibus
Austris,
Aeoliam venit. hic vasto rex Aeolus antro
luctantis ventos tempestatesque sonoras
imperio premit ac vinclis
et carcere frenat.
illi indignantes magno cum murmure montis
circum claustra fremunt; celsa sedet Aeolus arce
sceptra tenens mollitque animos et temperat iras.
ni faciat, maria ac terras caelumque profundum
quippe ferant
rapidi secum verrantque per auras;
sed pater omnipotens speluncis abdidit atris,
hoc metuens, molemque et montes
insuper altos
imposuit regemque dedit, qui foedere certo
et premere et laxas sciret dare iussus habenas.
ad quem
tum Iuno supplex his vocibus usa est:
‘Aeole namque tibi divum pater atque hominum rex
et mulcere dedit fluctus et
tollere vento,
gens inimica mihi Tyrrhenum navigat aequor
Ilium in Italiam portans victosque penatis:
incute vim
ventis submersasque obrue puppis, allitt
aut age diversos et dissice corpora ponto.
sunt mihi bis septem praestanti
corpore Nymphae,
quarum quae forma pulcherrima Deiopea
conubio iungam stabili propriamque dicabo,
omnis ut tecum
meritis pro talibus annos
exigat et pulchra faciat te prole parentem.’
Aeolus haec contra: ‘tuus, o regina, quid
optes
explorare labor; mihi iussa capessere fas est.
tu mihi quodcumque hoc regni, tu sceptra Iovemque
concilias,
tu das epulis accumbere divum
nimborumque facis tempestatumque potentem.
- Latino
- Eneide
- Virgilio
