Postquam prima quies epulis mensaeque remotae,
crateras
magnos statuunt et vina coronant.
fit strepitus tectis vocemque per ampla volutant
atria; dependent lychni laquearibus
aureis
incensi et noctem flammis funalia vincunt.
hic regina gravem gemmis auroque poposcit
implevitque mero
pateram, quam Belus et omnes
a Belo soliti; tum facta silentia tectis:
‘Iuppiter, hospitibus nam te dare iura
loquuntur,
hunc laetum Tyriisque diem Troiaque profectis
esse velis, nostrosque huius meminisse minores.
adsit
laetitiae Bacchus dator et bona Iuno;
et vos o coetum, Tyrii, celebrate faventes.’
dixit et in mensam laticum
libavit honorem
primaque, libato, summo tenus attigit ore;
tum Bitiae dedit increpitans; ille impiger hausit
spumantem pateram et pleno se proluit auro;
post alii proceres. cithara crinitus Iopas
personat aurata, docuit quem
maximus Atlas.
hic canit errantem lunam solisque labores,
unde hominum genus et pecudes, unde imber et ignes,
Arcturum pluviasque Hyadas geminosque Triones,
quid tantum Oceano properent se tingere soles
hiberni, vel quae
tardis mora noctibus obstet;
ingeminant plausu Tyrii, Troesque sequuntur.
nec non et vario noctem sermone trahebat
infelix Dido longumque bibebat amorem
multa super Priamo rogitans, super Hectore multa;
nunc quibus Aurorae venisset
filius armis,
nunc quales Diomedis equi, nunc quantus Achilles.
‘immo age et a prima dic, hospes, origine nobis
insidias’ inquit ‘Danaum casusque tuorum
erroresque tuos; nam te iam septima portat
omnibus errantem terris
et fluctibus aestas.’
- Letteratura Latina
- Libro 1
- Virgilio
