Interea classem velis aptare iubebat
Anchises, fieret vento
mora ne qua ferenti.
quem Phoebi interpres multo compellat honore:
‘coniugio, Anchisa, Veneris dignate superbo,
cura deum, bis Pergameis erepte ruinis,
ecce tibi Ausoniae tellus: hanc arripe velis.
et tamen hanc pelago
praeterlabare necesse est:
Ausoniae pars illa procul quam pandit Apollo.
vade,’ ait ‘o felix nati pietate. quid
ultra
provehor et fando surgentis demoror Austros?’
nec minus Andromache digressu maesta supremo
fert
picturatas auri subtemine vestis
et Phrygiam Ascanio chlamydem nec cedit honore
textilibusque onerat donis, ac talia
fatur:
‘accipe et haec, manuum tibi quae monimenta mearum
sint, puer, et longum Andromachae testentur amorem,
coniugis Hectoreae. cape dona extrema tuorum,
o mihi sola mei super Astyanactis imago.
sic oculos, sic ille manus,
sic ora ferebat;
et nunc aequali tecum pubesceret aevo.’
hos ego digrediens lacrimis adfabar obortis:
‘viuvite felices, quibus est fortuna peracta
iam sua: nos alia ex aliis in fata vocamur.
obis parta quies:
nullum maris aequor arandum,
arva neque Ausoniae semper cedentia retro
quaerenda. effigiem Xanthi Troiamque videtis
quam vestrae fecere manus, melioribus, opto,
auspiciis, et quae fuerit minus obvia Grais.
si quando Thybrim
vicinaque Thybridis arva
intraro gentique meae data moenia cernam,
cognatas urbes olim populosque propinquos,
Epiro Hesperiam quibus idem Dardanus auctor
atque idem casus, unam faciemus utramque
Troiam animis: maneat nostros
ea cura nepotes.
- Latino
- Eneide
- Virgilio
