Ergo omnes magno circum clamore fremebant,
praecipue pius Aeneas. tum iussa Sibyllae,
haud mora,
festinant flentes aramque sepulcri
congerere arboribus caeloque educere certant.
itur in antiquam silvam, stabula alta
ferarum;
procumbunt piceae, sonat icta securibus ilex
fraxineaeque trabes cuneis et fissile robur
scinditur,
advolvunt ingentis montibus ornos.
Nec non Aeneas opera inter talia primus
hortatur socios paribusque accingitur armis.
atque haec ipse suo tristi cum corde volutat
aspectans silvam immensam, et sic forte precatur:
‘si nunc se nobis
ille aureus arbore ramus
ostendat nemore in tanto. quando omnia vere
heu nimium de te vates, Misene, locuta est.’
vix ea fatus erat, geminae cum forte columbae
ipsa sub ora viri caelo venere volantes,
et viridi sedere solo. tum
maximus heros
maternas agnovit avis laetusque precatur:
‘este duces, o, si qua via est, cursumque per auras
derigite in lucos ubi pinguem dives opacat
ramus humum. tuque, o, dubiis ne defice rebus,
diva parens.’ sic
effatus vestigia pressit
observans quae signa ferant, quo tendere pergant.
pascentes illae tantum prodire volando
quantum acie possent oculi servare sequentum.
inde ubi venere ad fauces grave olentis Averni,
tollunt se celeres
liquidumque per aera lapsae
sedibus optatis gemina super arbore sidunt,
discolor unde auri per ramos aura refulsit.
quale solet silvis brumali frigore viscum
fronde virere nova, quod non sua seminat arbos,
et croceo fetu teretis
circumdare truncos,
talis erat species auri frondentis opaca
ilice, sic leni crepitabat brattea vento.
corripit
Aeneas extemplo avidusque refringit
cunctantem, et vatis portat sub tecta Sibyllae.
- Latino
- Eneide
- Virgilio
