olim lupus, fame confectus, canem nitidum et perpastum vidit atque his verbis eum compellavit:”Nos similes sumus figura et indole, ego vero aliquanto robustior et validior te;at tu nites, ego contra esurio. cur fortuna tibi provida, mihi malevola fuit?”. canis condicionis suae causam demostravit: “Specta”, inquit, “illas aedes sub radicibus montis: illic vivo, domini bona custodiens. Dominus ipse eiusque uxor et liberi panem, ossa, carnis frustamihi praebent: ita sine labore ventrem cotidie repleo. Profecto tibiquoque homines aedem dabunt, si idem munus praestaveris”. Placuerunt lupo haec verba et:”Tecum”, inquit, “ego quoque veniam”. Dum autem simul procedunt, forte lupus canis collum cernit detritum et huius rei causam quaerit. “Interdum”, inquit canis, “illi me catena vinciunt: ita custodiae officium melius perficio”. Statim lupus comitem deseruit et in silva se abdidit: adeo libertatem, rerum omnium dulcissimam, potiorem quam vitae commoda ducebat.
- Latino
- Le Fabulae di Gaio Giulio Fedro
- Fedro
