Noli confidere amico, cuius fides rebus adversis non confirmata sit

In silvam quadam ingens ursus errabat. Puer quidam, qui per silvam iter facere solus timebat, amico ita supplicavit: “Comitare me, mihi contra ursum errantem auxiliare! Si me adiuveris, tibi dabo multa et magna dona”. Amicus ille, sine cunctatione, auxilium promisit. In itinere socius, multis verbis, amicitia gloriatur. Repente ursus accedit. Tum ille in proximam arborem ascendit. Alter, contra, sicut mortuus, humi iacet. Ursus eum observat et os auribus eius admovet. Sed mortuum abnuit et in silvam revertit. Socius, miratus quod amicus nihil mali passus est, ex arbore descendit et gratulatur. Inde interrogat: “Quidnam ursus tibi in aurem dixit?”. Tum ille iratus ei respondet: “Ursus me hortatus est ne amico confiderem cuius fides rebus adversis non confirmata esset”.