Quid igitur timeam, si aut non miser post mortem aut beatus etiam
futurus sum? Quamquam quis est tam stultus, quamvis sit adulescens, cui sit exploratum se ad vesperum esse victurum? Quin etiam
aetas illa multo pluris quam nostra casus mortis habet; facilius in morbos incidunt adulescentes, gravius aegrotant, tristius
curantur. Itaque pauci veniunt ad senectutem; quod ni ita accideret, melius et prudentius viveretur. Mens enim et ratio et
consilium in senibus est; qui si nulli fuissent, nullae omnino civitates fuissent. Sed redeo ad mortem impendentem. Quod est
istud crimen senectutis, cum id ei videatis cum adulescentia esse commune?
Versione tradotta
Di cosa dunque devo aver paura, se dopo la morte sarò o non
infelice o addirittura beato? D'altronde chi è tanto stupido, benché sia giovane, da essere certo di vivere fino a sera?
Anzi proprio quella età (la gioventù) ha molte più occasioni di morte della nostra: i giovani contraggono le malattie più
facilmente, più gravemente si ammalano, più difficilmente si curano; e così pochi giungono fino alla vecchiaia. Se non
accadesse questo, si vivrebbe meglio e più accortamente: infatti nei vecchi c'è riflessione, saggezza e ponderatezza e se
non esistessero (i vecchi) non sarebbero sorti gli Stati. Ma torno alla morte che incombe: che colpa è questa della vecchiaia,
visto che vi sembra che è in comune con la gioventù?