Ego si Scipionis desiderio me moveri negem, certe mentiar. Moveor enim, tali amico orbatus, qualis, ut arbitror, nemo umquam erit. Sed non egeo medicina: me ipse consolor, quod eo errore careo, quo amicorum decessu plerique angi solent. Nullum malum accidisse Scipioni puto: mihi accidit, si quid accidit, suis autem incommodis graviter angi non amicum, sed se ipsum amantis proprium est. Apud me antiquorum auctoritas valet vel nostrorum maiorum, qui mortuis tam religiosa iura tribuerunt – quod non fecissent profecto, si nihil ad eos pertinere arbitrarentur -, vel illius Socratis, qui Apollinis oraculo sapientissimus est iudicatus, qui adfirmabat animos hominum esse divinos iisque, cum ex corpore excessissent, reditum in caelum patere. Id si ita est, ut optimi hominis animus in morte facillime evolet e vinclis corporis, cui censemus cursum ad deos faciliorem fuisse quam Scipioni?
- Latino
- Lingua Viva 2
- Versioni dai Libri di Esercizi
