Una delusione per Cicerone

Non vereor ne mihi aliquid, iudices, videar adrogare, si de quaestura mea dixero: non vereor ne quis audeat dicere ullius in Sicilia quaesturam aut clariorem aut gratiorem fuisse. Vere, mehercule, hoc dicam: sic tum existimabam, nihil homines aliud Romae nisi de quaestura mea loqui. Frumenti in summa caritate maximum numerum miseram; negotiatoribus comis, mercatoribus iustus, mancipibus liberalis, sociis abstinens, omnibus eram visus in omni officio diligentissimus; excogitati quidam erant a Siculis honores in me inauditi. Itaque hac spe decedebam, ut mihi populus Romanus ultro omnes honores tribuere posset. At ego, cum casu diebus iis itineris faciendi causa, decedens e provincia, Puteolos forte venissem, cum plurimi cives Romani et lautissimi in iis locis solent esse, frustratione concidi paene, iudices, cum ex me quidam quaesisset quo die Roma exissem et num quidnam esset novi. Cui cum respondissem me e provincia decedere: «Etiam, mehercule, – dixit, – ut opinor, ex Africa». Huic ego iam stomachans fastidiose: « Immo ex Sicilia, – respondeo». Tum quidam, quasi qui omnia sciret: «Quid? Tu nescis», dixit, «hunc quaestorem Syracusis fuisse?» Quid multa? Destiti stomachari et me unum ex eis feci qui ad aquas venissent.