Una difficile marcia militare

Alexander cum armigeris et ala, quam agema appellabant, ardua semita, sed longius remota a stationibus hostium multa cum vexatione processit. Medius erat dies et fatigatis hominibus necessaria quies, quippe tantumdem itineris supererat quantum emensi erant, sed minus praecipitis atque ardui. Itaque, refectis cibo somnoque militibus, secunda vigilia iter pergunt, quod quidem haud aegre praeterit; ceterum, qua se montium iugum paulatim ad planiora demittit, ingens vorago, concursu cavata torrentium, iter ruperat. Ad hoc arborum rami alius alio inplicati et cohaerentes ut perpetuam obiecerant saepem. Desperatio igitur ingens, adeo ut milites vix lacrimis abstinerent, incesserat, et inter se loquerentur: praecipue obscuritatem terrori esse; nam, etiam si qua sidera internitebant, arbores, continenti fronte tectas, conspicere prohibere. Ne aurium quidem usus supererat, silvas quatiente vento, qui concurrentibus ramis vehementissimum sonum edebat. Tandem exspectata lux omnia, quae terribiliora nox fecerat, minuit: inter omnes constabat eluviem circumituram esse, si brevi spatio deverterentur. Tum sibi quisque dux itineris coeperat fieri.