Una morte prematura

C. Plinius Aefulano Marcellino suo salutem dicit.
Tristissimus haec tibi scribo, Fundani nostri filia minore defuncta. Qua puella, quae optimo patre usa est, nihil umquam festivius, amabilius, nec modo longiore vita, sed prope immortalitate dignius vidi. Nondum annos quattuordecim impleverat et iam illi anilis prudentia, matronalis gravitas erat, et tamen suavitas puellaris virginali verecundia praedita. Ut illa patris cervicibus inhaerebat! Ut nobis amicis paternis et amanter et modeste utebatur! Ut nutrices, paedagogos, ut praeceptores diligebat! Quam studiose, quam intelligenter lectitabat! Ut parce custoditeque ludebat! Qua illa temperantia, qua patientia, qua etiam constantia novissimam valetudinem tulit! Medicis obsequebatur, sororem, patrem adhortabatur ipsamque se destitutam corporis viribus vigore animi sustinebat. O triste plane acerbumque funus! O morte ipsa mortis tempus indignius! Iam destinata erat egregio iuveni, iam electus nuptiarum dies, iam nos vocati eramus. Quod gaudium quo maerore mutatum est!